Αφιερώνουμε το ακόλουθο απόσπασμα στα μέλη της Λέσχης μας, παλιά και καινούργια.
[...] Αυτός ήταν ο Δάσκαλος...
Τους είπε, λοιπόν: "Τα μάτια σας να κοιτάζουν τίμια, καθαρά, ειλικρινά, έτοιμα ν' αποδώσουν δικαιοσύνη κι όχι να επιβάλουν τιμωρία. Κράτησα το τιμόνι στο σκαρί μας όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα το ταξίδι μόνοι σας θα το συνεχίσετε. Κι αν μεσοπέλαγα σας βρει φουρτούνα, καταιγίδα, θυμηθείτε...τις εντολές του καπετάνιου και εφαρμόστε τες. Σας αφήνω στα χέρια την πυξίδα, που ποτέ δεν λαθεύει. Τα μάτια σας πάνω της κι η καρδιά σας επίσης. Όσα ζήσαμε και μοιραστήκαμε καμιά φουρτούνα δεν μπορεί να τα βουλιάξει.
Ίσως να μη συναντηθούμε ποτέ ξανά¨ οι ευχές του Δασκάλου θα σας ακολουθούν σε κάθε σας βήμα. Και θα είναι αυτές οι ευχές σαν σπυριά από ανοιγμένο ρόδι. Αμέτρητες και κατακόκκινες, απ' ευθείας από καρδιά, κατ' ευθείαν στις καρδιές σας, στην πορεία σας. Αλλά θα είναι και σαν λαμπάδες κόκκινες της Ανάστασης, που η φλόγα τους δεν θα σβήνει¨ πάντα κινούμενη στις δυσκολίες σας, θα σας ψιθυρίζει Δεύτε λάβετε Φως εκ του ανεσπέρου Φωτός! Κι εσείς - αρκεί να θυμάστε - θα έχετε το καντήλι μέσα σας ακοίμητο, αναμμένο πάντα για πάντα από Αναστάσιμο Φως! Αυτό το κόκκινο το δικό μας δεν θα ξεθωριάσει ποτέ. Υποκλίνομαι στα βουρκωμένα σας ματόικλαδα και στη δύναμή σας να κάνετε τα όνειρα πράξη!"
Α. Π. Κουμιώτου, Οδός Ευμολπιδών
