Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζουμε φέτος, τα "Ματωμένα Χώματα" της Διδώς Σωτηρίου, οι μαθήτριές μας Σταματία Λυμπέρη και Μάγδα Σπανίνα θέλησαν να γράψουν κι εκείνες ένα μέρος της ιστορίας από την πλευρά της Ενταβιέ, μιας εκ των ηρωίδων που συναντήσαμε στο βιβλίο. Και οι δύο μαθήτριες επέλεξαν τη μορφή του ημερολογίου της Ενταβιέ! Απολαύστε τις!
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
είχα πολύ καιρό να γράψω εδώ, αλλά πώς να
μην είχα με όλα αυτά που έγιναν; Λοιπόν θα τα διηγηθώ όλα. Με τον Μανώλη δεν
προχωρήσαμε διότι την άλλη μέρα ακριβώς έφυγε!! Πως μπόρεσε να μου το κάνει
αυτό; Να αγαπιόμαστε και την άλλη μέρα να φεύγει και να με πληγώνει. Και το
χειρότερο πράγμα σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι με άφησε και έγκυο ο
επιπόλαιος, χωρίς να πάρει ευθύνες -έτσι απλά εξαφανίστηκε. Αλλά δεν
πειράζει, θα ξεχάσω αυτόν τον γελοίο γιατί τώρα έχω και άλλα προβλήματα. Ο
πατέρας μου με παντρεύει με έναν άγνωστο. Χτες βρεθήκαμε πρώτη φορά. Δεν
ήταν και άσχημος, ευτυχώς, παντρευόμαστε σε δύο μέρες αλλά δεν με πειράζει
καθόλου διότι έχω ένα σχέδιο -σιγα που θα άφηνα τον Μανώλη να φύγει και να με
καταστρέψει! Αφού τον παντρευτώ θα κάνω ό,τι είναι να κάνω και θα πω ότι το
παιδί είναι δικό του. Έτσι ούτε θα μείνω στον δρόμο με ένα παιδί στην αγκαλιά
και θα είμαι "ευτυχισμένη" που λέει ο λόγος. Όμως δεν ενοχλούμαι
πρέπει να κάνω τα πάντα για να επιβιώσω.
Ενταβιέ
Σταματία Λυμπέρη
Ο Μανώλης
μου έφυγε τελικά. Νιώθω συντετριμμένη, νιώθω πως η ζωή μου τελείωσε, τελείωσε
το πρωί που ξύπνησα χωρίς το Μανώλη στο σπίτι και συνειδητοποίησα ότι η αγάπη του για εμένα δεν ήταν αρκετή για
να τον κρατήσει εδώ. Μήπως δεν ήταν αγάπη αυτό που ένιωθε για εμένα; Μήπως
ήμουν απλά ένα όμορφο κορίτσι στο δρόμο του; Όχι, δε θα έπρεπε να σκέφτομαι
έτσι, με το Μανώλη μοιραζόμαστε μία ανιδιοτελή αγάπη. Σήμερα ο πατέρας ήθελε να
μου μιλήσει και με πικράνανε τα λόγια του σα δηλητήριο. Μου είπε πως ένας φίλος
του έχει ένα γιο και θα ήθελε να μου τον γνωρίσει γιατί του ζήτησε το χέρι μου.
Είναι ένα γενναίο και πανέμορφο παλικάρι, μου είπε. Δεν μπορούσα να αρνηθώ, τι
να έλεγα; Πως η πρώτη και μοναδική μου αγάπη ήταν ο Μανώλης, ένας λιποτάχτης Έλληνας αλλά και χριστιανός; Μέτα από δύο μέρες το παλικάρι ήρθε από το σπιτικό
μας. Ήταν γοητευτικός και καλός άνθρωπος αλλά ήλπιζα στην θέση του να καθόταν ο
Μανώλης μου που ζητούσε το χέρι μου από τον πατέρα μου. Κανόνισαν το γάμο με
τον πατέρα και όταν μου ανακοίνωσαν την ημερομηνία έπεσα από τα σύννεφα. Αυτό
ήταν το τελικό χτύπημα. Ήταν τα γενέθλια της μόνης μου αγάπης. Αυτή η μαρτυρική
ημέρα ήρθε και παντρεύτηκα αυτόν άντρα που ήλπιζα ότι ήταν ένας άλλος , που δεν
ήξερα τίποτα για αυτόν έκτος από το όνομά του. Κάθε μέρα μετά από αυτή ήταν
εξίσου μαρτυρική. Ήλπιζα πως ο Μανώλης μου θα γυρίσει να με διεκδικήσει ή έστω
με σκεφτόταν κάθε μέρα όπως εγώ. Ακόμη και αν ήταν ευτυχισμένος με μία
καινούργια αγάπη θα με σκεφτόταν και θα ήλπιζε να ήμουν εκεί μαζί του διότι η
αγάπη μας είναι μια φλόγα που δε θα σβήσει ποτέ, με κανένα τρόπο, ούτε καν με
έναν νέο έρωτα, ούτε με μία νέα αγάπη.
Μάγδα Σπανίνα
